Historia - Judo

Jigoro Kano
Profesor dr Jigoro Kano, reformator ju-jitsu i twórca judo, urodził się w pierwszym roku Epoki Mannen, w październiku 1860 roku w prowincji Hyogo (Japonia). Był trzecim synem Jirosaku Mareshiba Kano, związanego z rządem wojskowym (szogunatem). W dzieciństwie nazywano go "mały Nobunosuke" ponieważ był drobny i delikatny, miało to duże znaczenie na jego późniejsze zainteresowania sztukami walki wręcz . W 1873 roku Kano opuścił swoich rodziców i został uczniem prywatnej szkoły brytyjskiej z internatem w Shiba - Tokyo. Wtedy to zaczął myśleć o ju-jitsu, ale nie znalazł nauczyciela. W 1877 roku Szkoła Kaisei i Szkoła Medyczna w Tokio połączyły się tworząc Uniwersytet Tokijski, na który wstąpił na wydział literatury. Tego samego roku zarekomendowany przez mistrza ju-jitsu Teinosuke Yagi został uczniem Hachinousuke Fukuda ze szkoły Tenshin-shinyo-ryu. Kano ćwiczył codziennie, jednocześnie czytał europejskie podręczniki dotyczące wychowania fizycznego, analizował też techniki sumo - tradycyjnych japońskich zapasów, a nawet boks i gimnastykę. Poszukiwania te były bardzo trudne, wtedy bowiem nie istniał jeszcze japoński termin Taiiku, który znaczy "wychowanie fizyczne". W Japonii ćwiczono nie tyle dla wzmocnienia ciała, co dla celów wojennych. W sierpniu 1879 roku, zmarł Hasuoke Fukuda, mając pięćdziesiąt dwa lata; Kano otrzymał od swojego nauczyciela wszystkie pisemne instrukcje walki. Podjął dalsze ćwiczenia u mistrza Masatomo Iso. Masatomo był synem i następcą Matayemona Iso, Kano często wspominał, że u nikogo nie widział tak świetnego stylu i techniki, jak u mistrza Matayemona. Po jego śmierci w 1881 roku Jigoro studiował pozostawione przez niego rękopisy. Ponadto odwiedzał mistrzów ju-jitsu, chcąc pogłębić swą wiedzę. Wykupywał z księgarni rękopisy dotyczące ju-jitsu, aby studiować metody różnych szkół. Mniej więcej w tym czasie poznał mistrza Tsunetoshi Iikubo ze szkoły Kito-ryu, który zaprzyjaźnił się później z Kano i miał nadzieję, że zostanie on jego następcą jako mistrz tej szkoły. Umierając Iikubo pozostawił po sobie poważną spuściznę, jeśli chodzi o technikę. Między innymi z powodu pewnego sentymentu żywionego wobec Iikubo Kano umieścił jedno z kata szkoły Kito-ryu w systemie judo Kodokan, a mianowicie kata zwane Koshiki-no-Kata. Kiedy Jigoro Kano mieszkał w świątyni Eishoji pracował jako profesor na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Gakushuin, a następnie został mianowany profesorem czwartej klasy z pensją jak na owe czasy dosyć znaczną. Jednak Kano utrzymywał nie tylko siebie, musiał także troszczyć się o swego służącego Tsunejiro (z którym ćwiczył ju-jitsu i który towarzyszył mu od dawna). Ponadto zagraniczne książki, które kupował były bardzo drogie. Zgodnie ze zwyczajem musiał też dawać upominki starszym mistrzom szkół ju-jitsu, gdy ich odwiedzał. Jako profesor powinien również dbać o schludny wygląd. Wydatki związane z dalszymi studiami ju-jitsu także były znaczne. Aby zarobić trochę dodatkowych pieniędzy, Kano zabrał się za tłumaczenie z angielskiego na japoński "Traktatu o etyce". Dzięki tym tłumaczeniom udało mu się zbudować dojo o powierzchni dwunastu tatami. Kiedy dojo zostało ukończone, przyjaciele Kano: Kumazo Tsuboi, Kojiro Tatsumi, Chiyomatsu Ishikawa przychodzili tam od czasu do czasu , aby poćwiczyć i coraz bardziej sobie uświadamiali, że Kano ćwiczenia ju-jitsu traktuje poważnie, a nie jako hobby. Część świątyni Eishoji przeznaczono na prywatne kursy Jigoro Kano. Uczono się tam angielskiego i ekonomii politycznej pod kierunkiem Kano. Po zajęciach uczniowie czasami zaglądali do dojo, podziwiali Kano jako pedagoga, ale też stawiali sobie za punkt honoru nauczyć się ju-jitsu. Z czasem wielu z nich stało się znanymi nauczycielami judo. Dzięki tym, którzy ćwiczyli je będąc w Gakushuin, judo stawało się w Japonii coraz bardziej popularne. 13 września 1889 roku Kano wyjechał do Europy na polecenie ministra Dworu Cesarskiego gdzie przebywa do stycznia 1891 r. W sierpniu 1897 roku tworzy Towarzystwo "Zoshi-Kai", którego głównym celem było wychowanie młodzieży. Po czym tworzy Instytut Kano, a następnie kolejne instytuty: Zenyo, Seihei, Zenichi i inne przeznaczone dla młodzieży. Profesor Jigoro Kano zmarł 4 marca 1938 roku na statku Hikawa-Maru wracając do Japonii z Kairu gdzie uczestniczył w posiedzenia Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Został on pochowany na cmentarzu Haechu w departamencie Chuiba.

Judo Kodokan
"Ogólna Historia Kodokanu" podaje jako datę powstania 5 czerwca 1882, lecz historia ta została napisana trzydzieści lat później. Pierwsza Księga Przyrzeczeń datuje się na siedemnasty rok Meji, czyli na rok 1884. Bardziej wiec uczciwe będzie stwierdzenie, że narodziny Kodokan Judo sięgają 1884 roku. Jigoro Kano tworząc nowy system walki oparł się na następujących technikach: rzutach (nage-waza), które mogły być wykonywane za pomocą rąk (te-waza), nóg (ashi-waza), i bioder (goshi-waza). Rzuty mogły być wykonywane w pozycji stojącej (tashi-waza) oraz z wykonywaniem padu - czyli tzw. „rzuty poświęcenia” (sutemi-waza); chwytach (katame-waza), które uwzględniały techniki trzymań unieruchamiających w leżeniu na ziemi, zwane osaekomi-waza (dawna nazwa to - torae), a także duszenie obezwładniające (shime-waza) oraz bolesne dźwignie na staw łokciowy (kansetsu-waza). Judo nie było jeszcze doskonałe, przynajmniej w zakresie teorii. W 1883 roku Kano dzięki Tsunetoshi Ikubo odziedziczył materiały instruktażowe szkoły Kito-ryu, studiował też rękopisy instruktażowe wielu innych szkół, szukając przewodniej zasady całego systemu, systematyzował techniki i doskonalił je od strony przydatności w walce. Kano dokonał znacznego wysiłku, aby nadać pełną formę swemu nowemu ju-jitsu. W 1884 roku jego wysiłki i w teorii, i w praktyce przyniosły doskonałe efekty. Wtedy Jigoro zmienił nazwę ju-jitsu na judo. Później podczas konferencji zorganizowanej przez Kano w sierpniu 1889 roku, w nowym dojo w Fujimicho, wyjaśnił po raz pierwszy: "W naszym Kodokanie utworzyliśmy zupełnie nową sztukę, różną od innych starych szkół. Zachowaliśmy tylko kilka podstawowych elementów. Dlatego też nazywamy tę sztukę Kodokan judo, a nie taką czy inną szkołą; każda szkoła (ryu) ma bowiem swój początek. Kodokan judo nie ma żadnego początku, jest czymś unikalnym w świecie. Jeżeli w przyszłości jacyś członkowie Kodokanu zapragną stworzyć nową formę judo, będą musieli nazwać ją Kodokan-ryu, ponieważ będzie się ona wywodzić z Kodokanu". W rzeczywistości nikt nie zna dokładnie początków Kodokanu. Kano początkowo, kiedy rozpoczął ćwiczenie ju-jitsu, nie sądził, że tak bardzo zaangażuje się w tę sztukę walki. Nawet później kiedy powstał Kodokan Judo, nie przypuszczał, że judo stanie się tak popularne nie tylko w Japonii, ale i na świecie. W swoich pamiętnikach tak wspomina: „Moja radość była wielka, gdy po raz pierwszy ujrzałem mistrza ju-jitsu, a następnie ucznia i nauczyciela judo” W piętnastym roku ery Meiji (1882 rok), powstała "Księga życzeń"; wszyscy członkowie Instytutu Kano zostali w niej ujęci. Dziesięciu zostało zapisanych w 1882 roku, a ośmiu w następnym -1883 roku. W 1882 roku rozpoczęto pierwsze ćwiczenia w Kodokanie, ale faktycznie utworzenie Instytutu Kodokan powinno być datowane o dwa lata później - na rok 1884 - gdyż, jak wspominano, od tego roku Kano używa nazwy judo, a nie jak dotychczas ju-jitsu. W styczniu 1833 roku Jigoro Kano i jego uczniowie przeprowadzili się ze świątyni Eishoji do domu Yoshio Tanaki. Kano musiał się przeprowadzić, gdyż nadal uczył w Gakushuin, a ponadto 10 godzin tygodniowo uczył także w uniwersytecie Kobunkan który znajdował się daleko zarówno od Gakushuin jak i Eishoji. Ponieważ nowe pomieszczenia nie pozwalały na otwarcie dojo, Kano zdecydował się na wykorzystanie w tym celu starej szopy. Natomiast już we wrześniu tego samego roku Jigoro Kano przeniósł się do Kojimachi Ue-Nibancho i ponownie zamieszkał wspólnie ze swoimi uczniami i tam dzięki uprzejmości właściciela niejakiego Kamiyo zbudowano w ogrodzie dojo o dwunastu tatami. Na początku 1884 roku zatwierdzono "Księgę Życzeń" i tych którzy byli uczniami Kano od 1882 roku poproszono o złożenie tam podpisu. Każdy podpisał się pędzelkiem umoczonym we własnej krwi. Tego samego dnia Shiro Saigo i Tsunejiro Tomita otrzymali dyplomy na 1 dan. To oni otrzymali pierwsi czarne pasy w Kodokanie. W dziewiętnastym roku okresu Meiji (1886) Kodokan liczył już dziewięćdziesięciu ośmiu uczniów. Było to promykiem nadziei po pięciu latach uciążliwej pracy. Mimo to nadal powszechnie nie uznawano wartości Kodokanu, w zasadzie zaczął być znany w 1887 roku, a przez dwa następne lata dał się poznać szerszej publiczności, a nawet ludziom, którzy nigdy nie mieli do czynienia ze sztukami walki. Przez cały okres rozwoju judo, uczniowie Kano zostawali wyzywani na pojedynki i walki przez uczniów starych szkół ju-jitsu. Jeden z głośniejszych pojedynków odbył się w roku 1886, kiedy to Kodokan wydelegował czterech uczniów na inaugurację Hachitani Magoruku dojo. Było to pierwsze spotkanie z cyklu spotkań zwanych teraz "zawodami czerwono-białych". Podczas tej inauguracji obecnych było wielu ludzi doskonale znających ju-jitsu. Demonstrowano kata, a Tsunejiro Tomita ćwiczył z synem mistrza dojo Mmoru Hachitani. Ludziom podobała się demonstracja technik judo. Wtedy to wyzwał do walki Tomitę niejaki Hansuke Nakamura najsilniejszy mistrz ju-jitsu wśród policjantów z Komendy Głównej Policji w Tokio. Walkę wygrał Nakamura, budząc tym podziw i zdziwienie wśród ćwiczących ju-jitsu, a także sensację wśród policjantów. W 1888 roku powstała w Etajima Oficerska Szkoła Marynarki Wojennej, rozpoczęto również nauczanie w niej judo. Była to pierwsza po Kodokanie instytucja gdzie propagowano judo. Prawdą jest, że kolegium Gakushuin już miało klub judo, ale w roku 1886 z nieznanych powodów przerwano tam treningi. Tak więc należy stwierdzić, że Oficerska Szkoła Marynarki Wojennej jako pierwsza przyjęła i włączyła judo do swojego programu. Nauczycielami w tej szkole zostali Yoshiaki Yamashita oraz Hoken Iwaki. Dyrektor Szkoły Oficerskiej Marynarki Wojennej, pan Shinanojo Arichi został pierwszym z poza Kodokanu, któremu przekazano istotę i zasady judo. Nazwa ju-jitsu została zamieniona na judo. Judo miało wiele stron, które należało ulepszyć. Stronę techniczną doprowadzono do perfekcji do roku 1887. Strona filozoficzna rozwija się i doskonali znacznie wolniej. Obecne teorie przyjęto w związku z utworzeniem Towarzystwa Kulturalnego Kodokan w 1922 roku. Można więc uznać, że rok 1922 kończy prace związane z filozofią judo. Podsumowując, prawdziwy rozwój Kodokanu datuje się od 1885 roku, 3 października 1887 roku sekcję Kodokanu utworzono w Nirayama, a drugą w Szkole Marynarki Wojennej 1 września 1888 roku, przy czym ta druga zawiesiła swą działalność pod koniec 1890 roku. 17 września 1889 roku powstała również sekcja w dzielnicy Kojimachi, w Tokio, ale na bardzo krótko. Ponownie wznowiono jej działalność w 1891 roku. 21 października 1889 roku powstała sekcja Kodokan w Kioto. Następną utworzono w Kumamoto w 1892 roku, 20 września. Od tego czasu w całej Japonii powstało wiele sekcji judo.

Judo Sportowe
W 1899 roku - Kano, będąc przewodniczącym Komitetu Butotukai, ustalił przepisy sędziowskie sportowej walki judo, które ogłosił jako obowiązujące także w Kodokanie. W 1907 roku opracowuje następne formy walki (techniki): Kime-no-kata (formy samoobrony), Nage-no-kata (formy rzutów) i Katame-no-kata (formy chwytów: trzymań, duszeń, dźwigni). Wymienione kata (formy) tworzy Jigoro Kano w Butotukai. W 1909 roku przekształca Kodokan z prywatnej instytucji w stowarzyszenie i w tymże roku zostaje pierwszym japońskim członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. W 1911 roku tworzy ośrodek kształcenia nauczycieli (profesorów) judo w Kodokanie, w lipcu tego samego roku zostaje pierwszym prezydentem Federacji Sportu Japonii. Stanowisko to piastuje przez kolejnych dziesięć lat (zrezygnował z niego w 1921 roku, by następnie zostać honorowym prezydentem tej federacji). W latach 1912-1913 przebywa w Europie i Ameryce, gdzie studiuje i zarazem naucza swojej sztuki walki. Po powrocie do Japonii zakłada w 1915 roku miesięcznik Kodokanu, który obecnie nosi nazwę "Judo Kodokan". W latach 1920-1930 przebywa on wielokrotnie w Europie, gdzie działa głównie na forum Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Jigoro Kano w dość krótkim czasie zdobył duży autorytet w kraju i za granicą, a jego judo zostało uznane jako udoskonalona wersja ju-jitsu. W 1948 roku utworzono Europejską Federacją (Unię) Judo, natomiast w roku 1953 Światową Federację Judo, której pierwszym prezydentem został syn prof. Kano - doktor Risei Kano.

Góra strony

Zasady

Pojedynki judoków odbywają się na macie (tatami) kwadratowej o wymiarach 16 x 16 m. Mata może być mniejsza, lecz nie poniżej wymiarów 14 x 14 m. Na macie owej zaznaczone jest pole walki 9-10m x 9-10m. Pole to ograniczone jest czerwonym pasem o szerokości 1m, a za nim znajduje się tzw. pas ochronny o szerokości 2,5 m. Zawodnicy walczą w specjalnych ubiorach, tzw. kimonach. Uszyte są one z białego mocnego materiału. Na ubiór judoka składają się kaftan, spodnie i pas. Kolor pasa odpowiada stopniowi zaawansowania danego zawodnika. Międzynarodowa Federacja Judo (IJF) wprowadziła następujące stopnie szkoleniowe i mistrzowskie:

Stopnie szkoleniowe - KYU:

• 6 kyu - rokkyu - pas biały
• 5 kyu - gokyu - pas żółty
• 4 kyu - yonkyu - pas pomarańczowy
• 3 kyu - sankyu - pas zielony
• 2 kyu - nikyu - pas niebieski
• 1 kyu - ikkyu - pas brązowy

• 1 dan - shodan - pas czarny
• 2 dan - nidan - pas czarny
• 3 dan - sandan - pas czarny
• 4 dan - yondan - pas czarny
• 5 dan - godan - pas czarny
• 6 dan - rekudan - pas biało-czerwony
• 7 dan - schicidan - pas biało-czerwony
• 8 dan - hachidan - pas biało-czerowny
• 9 dan - kyudan - pas czerwony
• 10 dan - judan - pas czerwony

Walka sportowa trwa od 3 do 20 minut. Rezultat ocenia się na podstawie skuteczności stosowanych rzutów lub chwytów. Uzyskanie punktu (ippon) oznacza zwycięstwo i kończy walkę. Zawodnik może uzyskać zwycięski punkt: za dobre, skuteczne wykonanie rzutu, za przytrzymanie zawodnika przez 30 sekund na macie za pomocą dozwolonego chwytu, za prawidłowe duszenie lub zastosowanie dźwigni na staw barkowo-łokciowy, zakończone poddaniem się przeciwnika przez dwukrotne klepnięcie oraz za dwukrotne uzyskanie waza-ri. Waza-ri otrzymuje zawodnik za wykonanie techniki rzutu w 80-90 procentach (czystego rzutu) lub za przetrzymanie przeciwnika na macie za pomocą dozwolonego chwytu w czasie 25-29 sekund. Walkę prowadzi jeden sędzia - arbiter, lecz ma do pomocy poza matą dwóch sędziów pomocniczych. Gdy po upływie czasu przeznaczonego na walkę żaden z walczących nie uzyskał punktu, arbiter wstrzymuje pojedynek komendą stop (sore made), wraca na swoją pozycję wyjściową i podnosząc rękę pionowo w górę ogłasza hantei (orzeczenie). Na ten znak sędziowie pomocniczy oznajmiają swój sąd przez podniesienie sygnału w kolorze odpowiadającym barwie przepaski zwycięscy (białej lub czerwonej). Każdy z walczących musi mieć przepaskę. W przypadku hiki-wake (walki nieroztrzygniętej) należy oba sygnały podnieść równocześnie. Walka rozpoczyna się i kończy pozdrowieniem zawodników przez skłon (ritsueri). Przy większych uroczystościach zawodnicy wykonują zarei, czyli pozdrowienia w klęku. I tyle jeśli chodzi o elementarne przepisy walki. Warto pamiętać, że walka judo jest w zasadzie defensywna, choć ostatnio coraz częściej zwyciężają zawodnicy atakujący non stop. Tak określają tę dyscyplinę sportu Japończycy "ustąp aby zwyciężyć" - oto koronna ich zasada. Powiadają Japończycy jeszcze: ciągnij, kiedy przeciwnik pcha, pchaj, kiedy ciągnie. Z owych japońskich powiedzeń płynie prosty wniosek - o zwycięstwie decyduje nie tylko własna sprawność, ale także szybkość w odgadywaniu zamiarów przeciwnika, a także umiejętność narzucenia mu woli w momencie przez nas wybranym. Oczywiście do przeprowadzenia tych czynności niezbędna jest siła i wytrzymałość

Toki i Uke
W judo dla określenia ćwiczących partnerów używa się określenia uke i tori, jak rozróżnić te dwie nazwy:
tori - to osoba wykonująca dane ćwiczenie, atakująca
uke - to osoba na której tori wykonuje ćwiczenie.

Trzy fazy rzutu
Każdy poprawnie wykonany rzut składa się z trzech faz:
wychylenie - KUZUSHI to wyprowadzenie uke z równowagi z jednoczesnym zachowaniem własnej, stworzenie przeciwnikowi niekorzystnej dla niego sytuacji
wejście - TSUKURI to najlepsza pozycja do wykonania rzutu, odpowiednie ustawienie własnego ciała i nakierowanie ciała przeciwnika
rzut - KAKE zakończenie techniki
Wszystkie te elementy stanowią nierozdzielną całość, rozpoczynając rzut wychylamy uke, następnie wychylenie przechodzi płynnie w wejście, a wejście w rzut. Granica pomiędzy tymi trzema elementami jest zatarta, można powiedzieć gdzie jest wychylenie, wejście czy rzut, ale nie widać granic pomiędzy tymi fazami.

Góra strony

Podział technik w judo

Nage Waza - techniki rzutowe

• Te Waza - rzuty rękami
• Goshi Waza - rzuty biodrowe
• Ashi Waza - rzuty nożne
• Ma Sutemi Waza - rzuty poświęcenia z upadkiem na plecy
• Yoko Sutemi Waza - rzuty poświęcenia z upadkiem na bok

Katame Waza - techniki chwytów

• Osaekomi Waza - trzymania
• Shime Waza - duszenia
• Kansetsu Waza - dźwignie

Góra strony

Gokyo No Waza wg Judo Kodokan

Gokyo No Waza (42 techniki) - uzgodnione w 1895 roku

• Dai-ikkyo (1 grupa, 7 technik)
  Hiza-guruma, Sasae-turikomi-ashi, Uki-goshi, Tai-otoshi, Osoto-gari, Deashi-harai, Yoko-otoshi
• Dai-nikyo (2 grupa, 7 technik)
  Sumi-gaeshi, O-goshi, Kosoto-gari, Koshi-guruma, Seoi-nage, Tomoe-nage, Tani-otoshi
• Dai-sankyo (3 grupa, 7 technik)
  Okuri-ashi-harai, Harai-goshi, Ushiro-goshi, Ura-nage, Uchi-mata, Obi-otoshi, Hane-goshi
• Dai-yonkyo (4 grupa, 10 technik)
  Uki-otoshi, Uki-waza, Daki-wakare, Kata-guruma, Hikikomi-gaeshi, Soto-makikomi, Tsuri-goshi, Utsuri-goshi, Osoto-otoshi, Tawara-gaeshi
• Dai-gokyo (5 grupa, 11 technik)
  Yoko-guruma, Yoko-wakare, Uchi-makikomi, Kouchi-gari, Ashi-guruma, Seoi-otoshi, Yoko-gake, Harai-tsurikomi-ashi, Yama-arashi, Osoto-guruma, Tsurikomi-goshi

Gokyo No Waza (40 techniki) - zmienione w 1920 roku

• Dai-ikkyo (1 grupa, 8 technik)
  De-ashi-harai, Hiza-guruma, Sasae-tsurikomi-ashi, Uki-goshi, Osoto-gari, O-goshi, Ouchi-gari, Seoi-nage
• Dai-nikyo (2 grupa, 8 technik)
  Kosoto-gari, Kouchi-gari, Koshi-guruma, Tsurikomi-goshi, Okuri-ashi-harai, Tai-otoshi, Harai-goshi, Uchi-mata
• Dai-sankyo (3 grupa, 8 technik)
  Kosoto-gake, Tsuri-goshi, Yoko-otoshi, Ashi-guruma, Hane-goshi, Harai-tsurikomi-ashi, Tomoe-nage, Kata-guruma
• Dai-yonkyo (4 grupa, 8 technik)
  Sumi-gaeshi, Tani-otoshi, Hane-makikomi, Sukui-nage, Utsuri-goshi, O-guruma, Soto-makikomi, Uki-otoshi
• Dai-gokyo (5 grupa, 8 technik)
  Osoto-guruma, Uki-waza, Yoko-wakare, Yoko-guruma, Ushiro-goshi, Ura-nage, Sumi-otoshi, Yoko-gake

Góra strony

Wymagania techniczne na stopnie szkoleniowe

Podstawy techniki judo:
1. Ukłony
2. Postawy, SHISEI
3. Uchwyt za judogi
4. Poruszanie się po macie SHINTAI
5. Zasady wychyleń, wejść, rzutu
6. Pady

Rzuty - NAGE WAZA
1. Seoi Nage - rzut przez plecy
2. O Soto Gari - duże podcięcie zewnętrzne
3. Tai Otoshi - rzut przez obniżenie tułowia

Trzymania - OSAEKOMI WAZA
1. Hon Kesa Gatame - podstawowe trzymanie opasujące
2. Kuzure Kesa Gatame - odmiana trzymania opasującego
3. Makura Kesa Gatame - trzymanie opasujące z podparciem
4. Ushiro Kesa Gatame - odwrotne trzymanie opasujące

Rzuty - NAGE WAZA
1. Tsuri Komi Goshi - rzut biodrowy z ciągnięciem do wewnątrz
2. O Uchi Gari - duże podcięcie wewnętrzne
3. Sasae Tsuri Komi Ashi - zablokowanie stopy z ciągnięciem do wewnątrz
4. Tomoe Nage - rzut po łuku

Trzymania - OSAEKOMI WAZA
1. Yoko Shiho Gatame - boczne trzymanie czworoboczne
2. Kuzure Yoko Shiho Gatame - odmiana bocznego trzymania
3. Kami Shiho Gatame - górne trzymanie czworoboczne
4. Kuzure Kami Shiho Gatame - odmiana górnego trzymania czworobocznego
5. Tate Shiho Gatame - równoległe trzymanie czworoboczne

Rzuty - NAGE WAZA
1. Harai Goshi - zagarnięcie biodrem
2. Uchi Mata - podcięcie udem od wewnątrz
3. De Ashi Harai - zagarnięcie wystawionej nogi

Dźwignie - KANSETSU WAZA
1. Ude Garami - klucz na ramię
2. Ude Hishigi Juji Gatame - dźwignia krzyżowa

Duszenia - SHIME WAZA
1. Hadaka Jime - "gołe" duszenie
2. Okuri Eri Jime - duszenie presuwanym kołnierzem
3. Kata Juji Jime - jednostronne duszenie krzyżowe
4. Giaku Juji Jime - odwrotne duszenie krzyżowe
5. Nami Juji Jime - naturalne duszenie krzyżowe

Rzuty - NAGE WAZA
1. Ko Uchi Gari - małe podcięcie wewnętrzne
2. Okuri Ashi Harai - podcięcie przesuwanej nogi

Dźwignie - KANSETSU WAZA
1. Ude Hishigi Ude Gatame - dźwignia przez wyłamywanie ramienia
2. Ude Hishigi Hiza Gatame - dźwignia przez nacisk kolana

Rzuty - NAGE WAZA
1. Hane Goshi - rzut przez podbicie biodrem
2. Ura Nage - przeciwrzut
3. Soto Maki Komi - rolowanie zewnętrzne
4. Kata Guruma - przerzut kolisty
5. Ko Soto Gari - małe podcięcie zewnętrzne

Dźwignie - KANSETSU WAZA
1. Ude Hishigi Waki Gatame - dźwignia z trzymaniem pod pachą

Duszenia - SHIME WAZA
1. Sode Guruma - duszenie nożycowe

Tradycyjne formy rzutów - NAGE NO KATA
1. Te Waza - grupa pierwsza, rzuty rękami
2. Goshi Waza - druga grupa, rzuty biodrowe

Góra strony

Wymagania techniczne na stopnie mistrzowskie

SHO DAN - 1 Dan

Nage No Kata (trzy grupy) oraz Gokyo
1. Te Waza
2. . Uki Otoshi . Seoi Nage . Kata Guruma
3. Koshi Waza . Uki Goshi . Harai Goshi . Tsuri Komi Goshi
4. Ashi Waza . Okuri Ashi Harai . Sasae Tsuri Komi Ashi . Uchi Mata

NI DAN - 2 Dan

Nage No Kata (całość, 5 grup) oraz Gokyo
1. Te Waza . Uki Otoshi . Seoi Nage . Kata Guruma
2. Koshi Waza . Uki Goshi . Harai Goshi . Tsuri Komi Goshi
3. Ashi Waza . Okuri Ashi Harai . Sasae Tsuri Komi Ashi . Uchi Mata
4. Ma Sutemi Waza . Tomoe Nage . Ura Nage . Sumi Gaeshi
5. Yoko Sutemi Waza . Yoko Gake . Yoko Guruma . Uki Waza

SAN DAN - 3 Dan

Katame No Kata
1. Osae Komi Waza . Kesa Gatame . Kata Gatame . Kami Shisho Gatame . Yoko Shisho Gatame . Kuzure Kami Shisho Gatame
2. Shime Waza . Kata Juji Jime . Hadaka Jime . Okuri Eri Jime . Kata Ha Jime . Gyaku Juji Jime
3. Kansetsu Waza . Ude Garami . Ude Hishigi Juji Gatame . Ude Hishigi Ude Gatame . Ude Hishigi Hiza Gatame . Ashi Garami

Góra strony

Źródło

http://www.judo.cvd.pl/
http://www.pzjudo.pl/index/index.php
http://judoinfo.com/
http://www.judo.pik-net.pl/
http://www.judo.tgory.pl/
http://www.icpnet.pl/~kera/

Góra strony