Obecnie kendo. pochodzące od najstarszej sztuki wojennej
Japonii, stało się międzynarodowym sportem. W Japonii
kendo uprawia blisko 100 tyś. ćwiczących. Coraz popularniejsze
staje się ono również w Europie, a także w Polsce.
Wczesne japońskie szkoły szermierki szukały sposobów
skutecznego nauczania technik bez używania ostrych mieczy,
ponieważ błędy popełniane podczas treningu kosztowały
często czyjeś życie. Tak więc wymyślono ciężki, dębowy
bokken. Był on zbudowany z kawałka twardego, czerwonego
dębu o kształcie, wadze i proporcjach prawdziwego miecza.
Ale bokken również powodował zranienia, niektóre nawet
brzemienne w skutki. Wynikiem dalszych prób redukcji
zagrożenia był bambusowy miecz zwany shinai. Wykonywano
go z dopasowanych i połączonych za pomocą włókna czterech
kawałków bambusa i pokrytych zwierzęcą skórą. Shinai
jest bronią używaną we współczesnych zawodach kendo.
Orężem w kendo nie jest miecz, lecz shinai - broń skonstruowana
z czterech listew bambusowych, połączonych skórą. Ćwiczący
występują w walkach ochronieni specjalnym pancerzem
osłaniającym głowę, tułów i ręce. Światową organizacją
kendo jest International Kendo Federation (IKF), zrzeszająca
25 narodowych federacji. Założycielem pierwszej polskiej
sekcji kendo był japoński student Takao Mizushima. Sekcja
ta powstała w Łodzi w 1973 roku. Trzy lata później odbyły
się już pierwsze nieoficjalne drużynowe mistrzostwa
Polski. Powstały kolejne sekcje w Warszawie, Krakowie
i Lublinie. Obecnie polscy zawodnicy reprezentują klasyfikujący
ich na 4-5 miejscu w Europie.
Trening kendo jest niezmiernie ciężki, wymagający wytrwałości
i samozaparcia. Aby w dostateczny sposób opanować podstawową
technikę tej walki, trzeba regularnie ćwiczyć 5-7 lat.
W czasie treningu, oprócz opanowywania poszczególnych
technik ataku i obrony, doskonali się cechy fizyczne
i psychiczne.
Kendo jak wszystkie inne orientalne dyscypliny składa
się z pojedynczych ruchów, które połączone w odpowiednie
sekwencje, stają się zawiłymi układami przydatnymi w
walce. Szczególnym ruchem jest chibu-ri. Adept wyobraża
sobie, że zabija przeciwnika cięciem miecza, zanim zaś
miecz wróci do pochwy, wojownik musi tak nim pokierować,
by strząsnąć z niego krew ofiary.
Walka kendo trwa od 2 do 5 minut lub do uzyskania przez
jednego z zawodników dwóch punktów - ippon. Punkt uzyskuje
się trafiając shinai w głowę, bark, tułów lub rękę przeciwnika
oraz zadając mu pchnięcie w gardło. Walka toczy się
na polu o wymiarach 11 x 11 lub 9 x 9 m. Jest ona oceniana
przez trzech sędziów.
Najbardziej znanym szermierzem w całej Japonii był samuraj
Miyamoto Musashi zwany też Kensei, czyli "święty miecza".
Musashi urodził się w 1584 roku i całkowicie oddał się
kendo. W wieku trzydziestu lat miał za sobą ponad sześćdziesiąt
wygranych pojedynków i zabił wszystkich, którzy odważyli
się z nim zmierzyć. Musashi wierzył w ideał wojownika
poszukującego oświecenia na niebezpiecznej ścieżce pojedynków
kendo. Życie było dla niego serią wyzwań i przeszkód
do przezwyciężenia. Był przekonany, że nie można go
pokonać i zgodnie z naszą wiedzą, przypuszczalnie tak
było. Swoje ostatnie lata spędził w górach, aby w spokoju
i ciszy sformułować zasady filozofii i strategii. Spisał
je i nazwał Go Rin No Sho (Książka Pięciu Pierścieni).
Dzieło to jest obecnie używane przez japońskich biznesmenów
jako podręcznik strategii realizacji wielomilionowych
kontraktów. Musashi umarł w 1645 roku. Czując już zbliżającą
się śmierć, napisał: "Kiedy osiągniesz drogę strategii,
nie będzie ani jednej rzeczy, której nie będziesz mógł
zrozumieć".
Trudno jest zrozumieć istotę kendo. Głównym celem bowiem
nie jest przyswojenie techniki, ale doskonalenie ducha
i moralnej kondycji adepta. Wszyscy prawdziwi szermierze
wierzyli, że kształcenie technicznych umiejętności i
duchowy rozwój człowieka są nierozłączne.
|