Obecnie kendo. pochodzące od najstarszej sztuki wojennej Japonii, stało się międzynarodowym sportem. W Japonii kendo uprawia blisko 100 tyś. ćwiczących. Coraz popularniejsze staje się ono również w Europie, a także w Polsce.

Wczesne japońskie szkoły szermierki szukały sposobów skutecznego nauczania technik bez używania ostrych mieczy, ponieważ błędy popełniane podczas treningu kosztowały często czyjeś życie. Tak więc wymyślono ciężki, dębowy bokken. Był on zbudowany z kawałka twardego, czerwonego dębu o kształcie, wadze i proporcjach prawdziwego miecza. Ale bokken również powodował zranienia, niektóre nawet brzemienne w skutki. Wynikiem dalszych prób redukcji zagrożenia był bambusowy miecz zwany shinai. Wykonywano go z dopasowanych i połączonych za pomocą włókna czterech kawałków bambusa i pokrytych zwierzęcą skórą. Shinai jest bronią używaną we współczesnych zawodach kendo.

Orężem w kendo nie jest miecz, lecz shinai - broń skonstruowana z czterech listew bambusowych, połączonych skórą. Ćwiczący występują w walkach ochronieni specjalnym pancerzem osłaniającym głowę, tułów i ręce. Światową organizacją kendo jest International Kendo Federation (IKF), zrzeszająca 25 narodowych federacji. Założycielem pierwszej polskiej sekcji kendo był japoński student Takao Mizushima. Sekcja ta powstała w Łodzi w 1973 roku. Trzy lata później odbyły się już pierwsze nieoficjalne drużynowe mistrzostwa Polski. Powstały kolejne sekcje w Warszawie, Krakowie i Lublinie. Obecnie polscy zawodnicy reprezentują klasyfikujący ich na 4-5 miejscu w Europie.

Trening kendo jest niezmiernie ciężki, wymagający wytrwałości i samozaparcia. Aby w dostateczny sposób opanować podstawową technikę tej walki, trzeba regularnie ćwiczyć 5-7 lat. W czasie treningu, oprócz opanowywania poszczególnych technik ataku i obrony, doskonali się cechy fizyczne i psychiczne.

Kendo jak wszystkie inne orientalne dyscypliny składa się z pojedynczych ruchów, które połączone w odpowiednie sekwencje, stają się zawiłymi układami przydatnymi w walce. Szczególnym ruchem jest chibu-ri. Adept wyobraża sobie, że zabija przeciwnika cięciem miecza, zanim zaś miecz wróci do pochwy, wojownik musi tak nim pokierować, by strząsnąć z niego krew ofiary.

Walka kendo trwa od 2 do 5 minut lub do uzyskania przez jednego z zawodników dwóch punktów - ippon. Punkt uzyskuje się trafiając shinai w głowę, bark, tułów lub rękę przeciwnika oraz zadając mu pchnięcie w gardło. Walka toczy się na polu o wymiarach 11 x 11 lub 9 x 9 m. Jest ona oceniana przez trzech sędziów.

Najbardziej znanym szermierzem w całej Japonii był samuraj Miyamoto Musashi zwany też Kensei, czyli "święty miecza". Musashi urodził się w 1584 roku i całkowicie oddał się kendo. W wieku trzydziestu lat miał za sobą ponad sześćdziesiąt wygranych pojedynków i zabił wszystkich, którzy odważyli się z nim zmierzyć. Musashi wierzył w ideał wojownika poszukującego oświecenia na niebezpiecznej ścieżce pojedynków kendo. Życie było dla niego serią wyzwań i przeszkód do przezwyciężenia. Był przekonany, że nie można go pokonać i zgodnie z naszą wiedzą, przypuszczalnie tak było. Swoje ostatnie lata spędził w górach, aby w spokoju i ciszy sformułować zasady filozofii i strategii. Spisał je i nazwał Go Rin No Sho (Książka Pięciu Pierścieni). Dzieło to jest obecnie używane przez japońskich biznesmenów jako podręcznik strategii realizacji wielomilionowych kontraktów. Musashi umarł w 1645 roku. Czując już zbliżającą się śmierć, napisał: "Kiedy osiągniesz drogę strategii, nie będzie ani jednej rzeczy, której nie będziesz mógł zrozumieć".

Trudno jest zrozumieć istotę kendo. Głównym celem bowiem nie jest przyswojenie techniki, ale doskonalenie ducha i moralnej kondycji adepta. Wszyscy prawdziwi szermierze wierzyli, że kształcenie technicznych umiejętności i duchowy rozwój człowieka są nierozłączne.