Ken-jutsu jest japońską szermierką na szable nazywane
katana. Szablę tę, która jest długa i ciężka trzyma
się oburącz. Ten sposób walki nie występuje w żadnej
innej szermierce i jest to typowa sztuka walki dla Japonii.
Tradycja mówi, że miecz jest odzwierciedleniem duszy
samurajskiego wojownika. Kto nawet przez nieuwagę dotykał
go bez zgody właściciela, narażał się na wielkie nieprzyjemności,
a jeśli winowajcą był chłop, karano go śmiercią. Gdy
zawinił samuraj, dochodziło do pojedynku. W przeciwieństwie
do zachodniej szermierki japońska walka mieczem składa
się z serii skomplikowanych cięć lub czasem po prostu
jednego cięcia z góry na dół, które powala przeciwnika.
Sztuka ken-jutsu została stworzona w połowie XIV wieku,
a za jej prekursorów uważa się Orsieg i Jiou. W epoce
samurajów sztuka ken-jutsu została doprowadzona do perfekcji.
Twórcami najbardziej wyrafinowanych metod ken-jutsu
uważani są trzej mistrzowie z XVII w. Zeisuken, Kensnin
Teranishi i Tadaki Ono. Europejczycy często pytają,
czy miecz japoński zwyciężyłby łatwo europejską szable?
Trudno odpowiedzieć jednoznacznie. Te dwie szkoły nigdy
nie były sobie przeciwstawiane na polu walki. Z kilku
przesłanek można jednak wywnioskować, że Japończyk walczący
kataną miałby więcej szans na zwycięstwo niż szlachcic
posługujący się karabelą.
Oburęczny uchwyt daje znacznie większą siłę i szybkość
uderzenia, czego nie można uzyskać przez ruch z nadgarstka. Szermierz
ken-jutsu może walczyć również jedną ręką, jeżeli uzna
to za skuteczne. Miecz japoński wykuwany przez wiele
tygodni z kilku rodzajów żelaza z łatwością przecina
europejskie pancerze. Wreszcie samuraja uczono także
walki dwiema szablami: drugą trzymaną nad głową w lewej
ręce i krótką w prawej.
Dziś, gdy walka na szable nie ma praktycznego znaczenia,
ken-jutsu zostało zastąpione przez kendo, którego zasady
i technika są bardzo podobne, z tym że kendo uprawia
się imitacją katany - szablą z prętów pociętego bambusa.
Duch walki rzeczywistej jest zachowany przez stosowanie
form kata indywidualnych i w parach oraz ćwiczenie jai-jutsu
i kumi-tachi.
Kumi-tachi oznacza sposób treningu walki prawdziwymi
szablami. Jest to kata wykonywane w parach, bez żadnych
ochraniaczy. Oczywiście jest to sztuka bardzo widowiskowa.
Szkolenie prowadzi się z bokken, drewnianą szablą podobną
do prawdziwej. Ataki muszą zatrzymywać się maksymalnie
blisko celu. Gdy atakuje specjalista kumi-tachi, jego
atak zatrzymuje się kilka centymetrów od czoła partnera.
W kumi-tachi niezbędny jest ciężki, długi trening, pomimo
którego zdarzają się dość często zranienia, czasami
bardzo ciężkie. Pomimo niebezpieczeństwa jeszcze współcześnie
istnieje pewna liczba wiernych uczniów, którzy trenują
kumi-tachi. Na ogół sztuka ta przechodzi z ojca na syna.
|