Karate Aikido Sumo Ju-Jitsu Ken-Jitsu Kendo Judo
 
 
   
Ken Jitsu
 

Ken-jutsu jest japońską szermierką na szable nazywane katana. Szablę tę, która jest długa i ciężka trzyma się oburącz. Ten sposób walki nie występuje w żadnej innej szermierce i jest to typowa sztuka walki dla Japonii.

Tradycja mówi, że miecz jest odzwierciedleniem duszy samurajskiego wojownika. Kto nawet przez nieuwagę dotykał go bez zgody właściciela, narażał się na wielkie nieprzyjemności, a jeśli winowajcą był chłop, karano go śmiercią. Gdy zawinił samuraj, dochodziło do pojedynku. W przeciwieństwie do zachodniej szermierki japońska walka mieczem składa się z serii skomplikowanych cięć lub czasem po prostu jednego cięcia z góry na dół, które powala przeciwnika.

Sztuka ken-jutsu została stworzona w połowie XIV wieku, a za jej prekursorów uważa się Orsieg i Jiou. W epoce samurajów sztuka ken-jutsu została doprowadzona do perfekcji. Twórcami najbardziej wyrafinowanych metod ken-jutsu uważani są trzej mistrzowie z XVII w. Zeisuken, Kensnin Teranishi i Tadaki Ono. Europejczycy często pytają, czy miecz japoński zwyciężyłby łatwo europejską szable? Trudno odpowiedzieć jednoznacznie. Te dwie szkoły nigdy nie były sobie przeciwstawiane na polu walki. Z kilku przesłanek można jednak wywnioskować, że Japończyk walczący kataną miałby więcej szans na zwycięstwo niż szlachcic posługujący się karabelą.
Oburęczny uchwyt daje znacznie większą siłę i szybkość uderzenia, czego nie można uzyskać przez ruch z nadgarstka. Szermierz ken-jutsu może walczyć również jedną ręką, jeżeli uzna to za skuteczne. Miecz japoński wykuwany przez wiele tygodni z kilku rodzajów żelaza z łatwością przecina europejskie pancerze. Wreszcie samuraja uczono także walki dwiema szablami: drugą trzymaną nad głową w lewej ręce i krótką w prawej.

Dziś, gdy walka na szable nie ma praktycznego znaczenia, ken-jutsu zostało zastąpione przez kendo, którego zasady i technika są bardzo podobne, z tym że kendo uprawia się imitacją katany - szablą z prętów pociętego bambusa. Duch walki rzeczywistej jest zachowany przez stosowanie form kata indywidualnych i w parach oraz ćwiczenie jai-jutsu i kumi-tachi.

Kumi-tachi oznacza sposób treningu walki prawdziwymi szablami. Jest to kata wykonywane w parach, bez żadnych ochraniaczy. Oczywiście jest to sztuka bardzo widowiskowa. Szkolenie prowadzi się z bokken, drewnianą szablą podobną do prawdziwej. Ataki muszą zatrzymywać się maksymalnie blisko celu. Gdy atakuje specjalista kumi-tachi, jego atak zatrzymuje się kilka centymetrów od czoła partnera. W kumi-tachi niezbędny jest ciężki, długi trening, pomimo którego zdarzają się dość często zranienia, czasami bardzo ciężkie. Pomimo niebezpieczeństwa jeszcze współcześnie istnieje pewna liczba wiernych uczniów, którzy trenują kumi-tachi. Na ogół sztuka ta przechodzi z ojca na syna.

 
 
"Japońskie sztuki walki" Krzysztof Fałatowicz, Hubert Górniak, Michał Dąbski