 |
|
|
Najsłynniejszą bronią japońskiego wojownika był miecz katana. Jednakże w rzeczywistości był on bronią honorową, symbolem. Mimo iż miecze japońskie były wysokiej jakości i świetnie nadawały się do walki z nieopancerzonym przeciwnikiem, ich konstrukcja (dość gruby przekrój ostrza) sprawiała, iż nie nadawały się do przebijania równie doskonałych japońskich zbroi wojennych. Na polach bitew nieodmiennie panowały włócznie (yari i naginata) oraz łuki. Dla stanów niższych od samurajskiego (kupcy i chłopstwo) z kolei posiadanie miecza jako symbolu statusu było zakazane. Ponieważ potrzeba jest matką wynalazku, spowodowało to powstanie wielu dziwnych odmian broni. Chłopi używali do walki (w powstaniach i do obrony przed bandytami) głównie narzędzi rolniczych. Nunchaku czyli japoński cep do ubijania ryżu oraz sierp kama są do dziś uznawane przez niektóre szkoły walki. Tonfa była pierwowzorem współczesnej pałki policyjnej. Pomysłowość japończyków nie miała granic. Powstały wachlarze, łańcuchy a nawet fajki bojowe. Wiele z tych narzędzi doskonalono, np. łącząc kamę z łańcuchem. Osobną dziedziną było ninjutsu, "sztuka pozostawania nierozpoznanym". Na broń wojowników cienia, atakujących głównie z ukrycia składały się różne dmuchawki na zatrute strzałki, ostrza do rzucania (szuriken, shaken) stalowe szpony mocowane do dłoni, oraz wiele innych do dziś okrytych tajemnicą lub przepadłych na zawsze w mrokach dziejów narzędzi zbrodni. Historia średniowiecznej broni japońskiej to nie tylko rozsławiony na cały świat miecz. Jest to historia pomysłowości i eksperymentów które podejmował człowiek by doskonalić rzemiosło wojenne.. oraz po to aby zabić i nie zostać zabitym. |
|