Home

Naginata
JODO
Jodo jest współczesną odmiana japońskiej szermierki jojutsu, prowadzonej przy użyciu kija Jej celem jest samoobrona - powstrzymanie przeciwnika bez zadawania ran. Ta odmiana japońskiej szermierki powstała ponad 300 lat temu jako realna sztuka walki z połączenia najważniejszych technik kenjutsu (sztuki miecza), sojutsu (sztuki włóczni) oraz naginatajutsu (sztuki halabardy). Polega na użyciu w miejsce broni ostrej kija jo, wykonanego z kawałka twardego drewna o długości 128 cm i średnicy 2,4 cm. Twórca tej sztuki walki był mistrz Muso Gonnosuke, który założył szkole pod nazwa Shindo Muso Ryu Jodo. Zasady i techniki tej szkoły uchodziły za niezwykle trudne do opanowania i przez wiele lat były nauczane w sposób potajemny. Głównym celem uderzeń i pchnięć w jodo jest splot słoneczny. Innymi ważnymi celami są skroń, punkt miedzy oczami oraz oba boki tułowia. Obrona wykonywana przy pomocy jo, szczególnie w postaci kombinacji zasłon i ataków, jest bardzo skuteczna np. jako obrona przeciwko atakowi wykonywanemu mieczem, pałką, czy kijem baseballowym. Podstawowe uderzenia i bloki praktykowane są najczęsciej w formie ćwiczeń kata, w których jeden z partnerów używa drewnianego miecza bokken, a drugi kija jo. Godnym uwagi aspektem sztuki jodo jest szybkość i częstotliwość, z jaka operuje się kijem jo. Dzieje się tak dzięki założeniu, ze bron ta - która jest po prostu kij - nie posiada ani początku, ani końca, a to dopuszcza wiele możliwych kombinacji. W ten sposób sztuka jodo, obok walorów skutecznej samoobrony, stała się znakomitym sposobem rozwijania sprawności i zręczności.

Obrona w jodo polega na stosowaniu:
- wyprzedzających ataków kijem na górne partie ciała przy użyciu:
- uderzenia prostego (honto-uchi)
- uderzenia odwrotnego (gyaku-uchi)
- różnego rodzaju odpowiedzi na ataki kierowane na górna cześć ciała:
- bloki (hiki-otoshi)
- odbicia połączone z pchnięciem (kaeshi-tsuki)
- odbicia odwrotne (gyakute-tsuki)
- proste pchnięcia (tsuke-hazushi)
- niskie obrotowe zasłony (maki-otoshi)
- naciski ciałem (kure-tsuke)
- pchnięcia ciałem (kure-hanashi)
- obrotowe ruchy ciała (tai-atari)
- oraz odpowiedzi na ataki kierowane na środkowa cześć ciała:
- blokowanie ciosu na tułów i kontratak (do-harai-uchi)
- uniki i ataki obrotowe (tai-hazushi-uchi).

Ponieważ ćwiczenie jodo przynosi wiele korzyści, zadecydowano, aby sztukę te uczynić ogólnodostępną. W oryginalnym systemie jojutsu istnieją 64 formy kata oraz 12 podstawowych technik kihon. Z tego skomplikowanego systemu wybrano 12 form i 12 technik, które syntetycznie wyrażają podstawowe zasady tej szkoły. Zestaw ten, określany nazwa Zen Nippon Kendo Renmei Seitei Jodo Kata, ustanowiono w roku 1968. Po opanowaniu tych podstawowych kata w stopniu mistrzowskim można się pokusić o studiowanie form starszych, tzw. koryu. Osoby ćwiczące jodo, oprócz tej sztuki walki, zazwyczaj wprawiają się również w innych. Najczęściej ćwiczą tanjo (sztukę walki pałką), iaido (sztukę szybkiego dobywania miecza), szermierkę kendo , jak również uderzenia stosowane w karate i kempo, czy rzuty z judo i aikido. System nadawania stopni w jodo jest zbliżony do stosowanego w kendo i innych japońskich sztukach walki; obejmuje stopnie uczniowskie kyu i mistrzowskie dan. Egzaminy składane są przed komisja złożona z ekspertów. Rokrocznie odbywają się międzynarodowe turnieje jodo, rozgrywane SA również mistrzostwa Europy. Oceniane jest wykonanie form kata w układzie obowiązkowym (ZNKR Seitei Jodo Kata). Jodo, obok kendo i iaido, jest jedna z dyscyplin statutowych Polskiego Związku Mendo. Ćwiczenia z użyciem jo prowadzone są w kilku klubach kendo (w odmianie seitei jodo) oraz w ramach szkolenia aikido (w odmianie aikijodo).
Projekt i wykonanie: Dawid Domitrz, Bartosz Generowicz, Piotr Gołgowski