Wstęp

Pojęcie stosu środowisk (environment stack, environmental stack) pojawiło się w informatyce bardzo wcześnie, na początku lat 60-tych, w związku z językiem Algol-60 i innymi językami zwanymi Algolo-podobnymi. Od tego czasu stos ten jest elementem konstrukcji większości znanych języków, włączając Pascal, C/C++, Smalltalk, Java itd. Idea tego stosu jest znana wszystkim konstruktorom języków oraz większości programistów programujących w ww. językach. Jego idea jest prosta i oczywista, ale nie jest często dostatecznie dobrze objaśniona w podręcznikach. Z doświadczeń autora wynika, że specjaliści z zakresu baz danych rzadko rozumieją, po co jest ten stos i jakie ma własności. Jest to prawdopodobny powód, że dotychczasowe teorie języków zapytań są oparte na koncepcjach znacznie bardziej ograniczonych, takich jak algebra relacji, rachunek relacji, algebry obiektowe itd.

Przy konstrukcji semantyki języków zapytań musimy wrócić do rozważań związanych ze stosem środowisk. Musimy staranniej prześledzić jego rolę jako wewnętrznego mechanizmu realizacji semantyki języków programowania oraz zmodyfikować jego budowę i funkcje w taki sposób, aby odpowiadał potrzebom związanym z definicją semantyki języków zapytań.

Na wstępie przypomnimy, jaką rolę odgrywa stos środowisk w językach programowania. Następnie będziemy starali się uzasadnić, dlaczego rozważania związane z tym stosem są relewantne do języków zapytań.