Najbardziej popularną metodą jest obniżenie poziomu abstrakcji programowania. Np. programując w C/C++ można pointery do struktur zamienić (przekastować) na pointery do bajtów, i następnie przetwarzać struktury bajt-po-bajcie.
	Inną metodą są wszelkie struktury parametryzowane, np. szablony (templates) w C++. Tę zasadę na wyższym poziomie abstrakcji wykorzystują także języki z polimorfizmem typów, np. ML lub Haskel.
	Inną metoda jest stosowana w relacyjnych SZBD (dynamiczny SQL), CORBA (wołania dynamiczne) i innych interfejsach. Metoda ta jest określana jako "refleksja". Metoda ta pojawia się w bardzo różnych wariantach. Chodzi w niej o to, że programista wewnątrz aplikacji generuje program, który w tej samej aplikacji jest wykonywany.
	Wariantem refleksji jest sprowadzenie danych i metadanych na ten sam poziom przetwarzania; następnie, udostępnienia mechanizmów umożliwiających wykorzystanie metadanych dla przetwarzania danych (patrz np. XML).

W językach z wczesnym wiązaniem (C, C++, Java) refleksja jest w zasadzie niemożliwa, gdyż wymagałaby skonsolidowania wygenerowanego programu z działającym programem, a takie mechanizmy nie istnieją.

Z tego powodu refleksja polega na generowaniu pewnych struktur danych (symulujacych program), które następnie podlegają interpretacji wewnątrz tego samego programu. Kroki refleksji są więc następujące: