Aikido znaczy "droga harmonii".
Aikido zostało stworzone przez Morihei Ueshibę w 1942
roku. W sztuce tej nie ma ataku, aikido służy przede
wszystkim obronie. Jako nastolatek Ueshiba omal nie
zmarł w wyniku epidemii szkarlatyny. Aby odbudować swoją
siłę, wstąpił do yagyu shinkage ryu Ju-jitsu.
Po wybuchu wojny japońsko-rosyjskiej Ueshiba został
powołany do armii. Miał możliwość podróżowania i studiowania
innych form sztuk walki. Po wojnie Ueshiba zdobył stopień
mistrzowski z tytułem Menkyo-kaiden, co jest świadectwem
najwyższej doskonałości i biegłości w sztuce. Po tym
osiągnięciu podróżował po całej Japonii, poznając inne
systemy. W 1915 roku rozpoczął u wielkiego mistrza Sokaku
studia innego stylu Ju-Jitsu, daito-ryu. Ale Ueshiba
zniechęcił się ściśle wojskowym stylem, którego nauczał
mistrz. Jako człowiek o poetyckiej duszy, odszedł, aby
szukać własnej drogi.
Śmierć ojca w 1920 roku była dla Ueshiby szokiem i bardzo
go przytłoczyła. U kapłana Deguchiego, z sekty omato
(odłam sintoizmu), szukał duchowego przewodnictwa. Medytował
i studiował filozofię. W tym czasie żył w bliskim związku
z naturą i, według przekazów, wtedy właśnie przeżył
oświecenie. W zdarzeniu, którego doświadczył, odczytał
wiadomość, że podstawową zasadą sztuk walki jest miłość,
a nie walka - miłość uniwersalnego rodzaju.
Sztuki walki prawdziwej drogi nie mówią o brutalnej
sile i zadawaniu ran, ale o harmonii i rozwoju ki (wewnętrznej
energii podobnej do chi). To niesamowite wydarzenie
całkowicie zmieniło myślenie Ueshiby i stało się podstawą,
na której zbudował aikido.
Po powrocie do Tokio w 1927 roku Ueshiba otworzył swoje
pierwsze dojo. W lutym 1942 roku aikido uznano oficjalnie
jako nazwę nowej sztuki. W ten sposób "drogą harmonii"
Ueshiba zaspokoił potrzebę zachowania przy życiu w nowoczesnym
świecie idei budo.
Trening aikido różni się od treningu innych japońskich
sztuk walki. Konieczne jest nie tylko zrozumienie ruchów
i technik tej sztuki, ale również filozofii, która uczy
adeptów doskonalić swoje umysły, rozwijać charakter
i żyć w harmonii z codziennością. Pierwszym celem aikido
jest zjednoczenie umysłu, ciała i tajemniczej siły znanej
jako ki. Ki jest samą istotą aikido. Można ją w wolnej
interpretacji określić jako supermoc lub siłę, która
jest nieodłącznie związana z każdą istotą ludzką -nieskończone
źródło czystej energii czekającej na rozwinięcie i wykorzystanie.
Techniki aikido wykorzystują element ulegania tak jak
w dżiu-dżitsu. Atakujący naciera, a obrońca, używając
swoich umiejętności aikido, dopasowuje się do tego ruchu
i zmienia jego kierunek. Na przykład jeśli ktoś będzie
cię pchał, ty możesz albo stawić opór, a wtedy zwycięży
silniejszy, albo możesz nagle pójść w kierunku, w którym
jesteś pchany. W wyniku tego atakujący straci równowagę,
co uczyni go podatnym na następny twój ruch.
Aikidoka, czyli adept aikido, porusza się w bardzo płynny
sposób. Potyczki sportowe lub treningi aikido wymagają
znacznie więcej umiejętności niż jakakolwiek inna sztuka
walki.
W przeciwieństwie do dżudo i dżiu-dżitsu ćwiczący aikido
nie nosi tradycyjnego stroju. Adept ubrany jest w specjalny
strój zwany hakama, który jest rodzajem długiej rozciętej
spódnicy przykrywającej nogi aż do stóp. Jednym z powodów
noszenia hakama jest ukrycie ruchów stóp, aby nikt nie
mógł ich dostrzec.
Jakkolwiek na pierwszy rzut oka aikido jest wspaniałym
systemem samoobrony, głęboka filozofia życia, której
hołduje, stawia je nieco na uboczu innych japońskich
sztuk walki. Głównym zadaniem aikido jest samorealizacja
przez zdyscyplinowany trening, który rozwija pożądane
cechy adepta. Trening rozpoczyna się od prawidłowego
wykorzystania fizycznej energii w ruchach aikido. Harmonia
ciała i umysłu rozwija się stopniowo dzięki praktyce,
a kiedy pragnienie uzyskania natychmiastowych wyników
zanika, rozpoczyna się proces rozwoju świadomości.
Sam twórca powiedział: "Aikido nie ma końca - jest po
prostu początkiem i dalszym rozwojem".
|