Home

Naginata
KEN JUTSU
Miecz to śmiercionośna bron Sztuka władania mieczem to sztuka zadawania śmierci. Taka jest prawda. Miecz odgrywał w życiu samuraja naczelna role. Był utożsamiany z dusza właściciela. Pełnił funkcje symboliczna, ponieważ był wyznacznikiem wyższej klasy. Po "polowaniu na miecze" zarządzonym przez Hideyoshiego, tylko samuraje mogli nosić daisho (dwa miecze) u boku. Miecz to znak potęgi i męstwa, dusza samuraja. W dobie niepokojów i częstych wojen, tym bardziej przywiązywano do niego wagę, iż stanowił skuteczne narzędzie w rękach wyszkolonego wojownika. Niezwykły szacunek jakim cieszyła się ta bron stawiała ja na uprzywilejowanej pozycji wśród bogatego arsenału średniowiecznej Japonii. Nie wiec dziwnego, ze największym zaszczytem i obowiązkiem samuraja była nauka posługiwania się ta bronią. Trening ten nosił nazwę kenjutsu. A współczesna forma szermierki jest kendo (zamiast ostrych mieczy używa się shinai - mieczy bambusowych). Szermierka na miecze była ceniona bardziej niz. walka włócznią czy nawet strzelanie z luku. Najwięcej energii poświęcano szkoleniu się w tej broni, a inne były traktowane jako umiejętności niejako uzupełniające. W filmie Akiry Kurosawy Tron we krwi widzimy dwóch galopujących przez las samurajów. Jeden z nich jest specjalista od posługiwania się włócznią, a drugi od strzelania z luku. Obaj jednak maja przy pasie miecze, z którymi nie rozstaja się prawie nigdy. Samuraje uczyli posługiwać się mieczem w bardzo młodym wieku, a trening ten trwał do końca życia. Lekcje często odbywały się pod gołym niebem, wczesnym rankiem, aby hartować młodzież. Początkowo trenowano drewnianymi mieczami (boken), a gdy uczeń nabrał już wprawy pozwalano mu ćwiczyć ostrym mieczem. Jednak często to kończyło się zranieniami lub nawet śmiercią. Taki trening miął przygotować do starcia z wrogiem na polu bitwy. Szczególna role przywiązywano do nauki oddychania. Odbywało się to zazwyczaj poprzez medytacje na siedząco. Samuraj zyskiwał dzięki temu spokój i jasność umysłu, a płuca rozszerzały się. Techniki oddychania zaczerpnięte były z buddyzmu zen i miały doprowadzić do stanu wyzwolenia z przestrzeni i czasu. W Japonii istniało i istnieje nadal wiele szkól kendo. Każda z nich uczyła nieco innych technik posługiwania się mieczem, a sposoby te nazywają się ryu. Każdy mistrz doskonalił własny styl. Gdy styl zdawał egzamin, mistrz nadawał mu nazwę. Technika użycia miecza decydowała często o życiu lub śmierci, wiec poszczególne szkoły mogły zostać dość łatwo zweryfikowane pod katem skuteczności ich metod. Częste walki do jakich dochodziło w epoce sengoku stymulowały rozwój kenjutsu. Można wyróżnić 3 etapy tego rozwoju: joko ryu (styl stary), chuku ryu (styl środkowy, shito ryu (styl nowoczesny). Największy rozwój kenjutsu odbył się w wiekach XV, XVI, i XVII. Do historii przeszło wielu mistrzów, którzy pozostali niepokonani: Ito Kagaehisa Ittosai (Itto ryu) czy Miyamoto Musashi (Nieten ichi ryu). Ważnym elementem treningów kenjutsu była praktyka iai. Był to zestaw kilkunastu podstawowych ruchów kata. Ćwiczono z wyimaginowanym przeciwnikiem przy pomocy ostrych mieczy. Do tego typu ćwiczeń wymagana jest duża koncentracja i skoordynowanie. Ciecia i pchnięcia wykonywane są z maksymalna siła i prędkością, a jednocześnie ruchy musza być pod stała kontrola. Trening iai wygląda niewinnie, leczy jest on mocno zaawansowany technicznie.
Projekt i wykonanie: Dawid Domitrz, Bartosz Generowicz, Piotr Gołgowski