Aikido znaczy "droga harmonii".

Aikido zostało stworzone przez Morihei Ueshibę w 1942 roku. W sztuce tej nie ma ataku, aikido służy przede wszystkim obronie. Jako nastolatek Ueshiba omal nie zmarł w wyniku epidemii szkarlatyny. Aby odbudować swoją siłę, wstąpił do yagyu shinkage ryu Ju-jitsu.

Po wybuchu wojny japońsko-rosyjskiej Ueshiba został powołany do armii. Miał możliwość podróżowania i studiowania innych form sztuk walki. Po wojnie Ueshiba zdobył stopień mistrzowski z tytułem Menkyo-kaiden, co jest świadectwem najwyższej doskonałości i biegłości w sztuce. Po tym osiągnięciu podróżował po całej Japonii, poznając inne systemy. W 1915 roku rozpoczął u wielkiego mistrza Sokaku studia innego stylu Ju-Jitsu, daito-ryu. Ale Ueshiba zniechęcił się ściśle wojskowym stylem, którego nauczał mistrz. Jako człowiek o poetyckiej duszy, odszedł, aby szukać własnej drogi.

Śmierć ojca w 1920 roku była dla Ueshiby szokiem i bardzo go przytłoczyła. U kapłana Deguchiego, z sekty omato (odłam sintoizmu), szukał duchowego przewodnictwa. Medytował i studiował filozofię. W tym czasie żył w bliskim związku z naturą i, według przekazów, wtedy właśnie przeżył oświecenie. W zdarzeniu, którego doświadczył, odczytał wiadomość, że podstawową zasadą sztuk walki jest miłość, a nie walka - miłość uniwersalnego rodzaju.

Sztuki walki prawdziwej drogi nie mówią o brutalnej sile i zadawaniu ran, ale o harmonii i rozwoju ki (wewnętrznej energii podobnej do chi). To niesamowite wydarzenie całkowicie zmieniło myślenie Ueshiby i stało się podstawą, na której zbudował aikido.

Po powrocie do Tokio w 1927 roku Ueshiba otworzył swoje pierwsze dojo. W lutym 1942 roku aikido uznano oficjalnie jako nazwę nowej sztuki. W ten sposób "drogą harmonii" Ueshiba zaspokoił potrzebę zachowania przy życiu w nowoczesnym świecie idei budo.

Trening aikido różni się od treningu innych japońskich sztuk walki. Konieczne jest nie tylko zrozumienie ruchów i technik tej sztuki, ale również filozofii, która uczy adeptów doskonalić swoje umysły, rozwijać charakter i żyć w harmonii z codziennością. Pierwszym celem aikido jest zjednoczenie umysłu, ciała i tajemniczej siły znanej jako ki. Ki jest samą istotą aikido. Można ją w wolnej interpretacji określić jako supermoc lub siłę, która jest nieodłącznie związana z każdą istotą ludzką -nieskończone źródło czystej energii czekającej na rozwinięcie i wykorzystanie.

Techniki aikido wykorzystują element ulegania tak jak w dżiu-dżitsu. Atakujący naciera, a obrońca, używając swoich umiejętności aikido, dopasowuje się do tego ruchu i zmienia jego kierunek. Na przykład jeśli ktoś będzie cię pchał, ty możesz albo stawić opór, a wtedy zwycięży silniejszy, albo możesz nagle pójść w kierunku, w którym jesteś pchany. W wyniku tego atakujący straci równowagę, co uczyni go podatnym na następny twój ruch.

Aikidoka, czyli adept aikido, porusza się w bardzo płynny sposób. Potyczki sportowe lub treningi aikido wymagają znacznie więcej umiejętności niż jakakolwiek inna sztuka walki.

W przeciwieństwie do dżudo i dżiu-dżitsu ćwiczący aikido nie nosi tradycyjnego stroju. Adept ubrany jest w specjalny strój zwany hakama, który jest rodzajem długiej rozciętej spódnicy przykrywającej nogi aż do stóp. Jednym z powodów noszenia hakama jest ukrycie ruchów stóp, aby nikt nie mógł ich dostrzec.

Jakkolwiek na pierwszy rzut oka aikido jest wspaniałym systemem samoobrony, głęboka filozofia życia, której hołduje, stawia je nieco na uboczu innych japońskich sztuk walki. Głównym zadaniem aikido jest samorealizacja przez zdyscyplinowany trening, który rozwija pożądane cechy adepta. Trening rozpoczyna się od prawidłowego wykorzystania fizycznej energii w ruchach aikido. Harmonia ciała i umysłu rozwija się stopniowo dzięki praktyce, a kiedy pragnienie uzyskania natychmiastowych wyników zanika, rozpoczyna się proces rozwoju świadomości.

Sam twórca powiedział: "Aikido nie ma końca - jest po prostu początkiem i dalszym rozwojem".